Termin „postpamięć” został zaproponowany przez Marianne Hirsch, by opisać tzw. pamięć odziedziczoną. Jest to pamięć drugiego pokolenia, czyli potomków generacji, która przeżyła zbiorową traumę. Pamięć ta jest w pewnym sensie pamięcią fałszywą, bo dotyczy zdarzeń, które nie były obiektem bezpośredniego doświadczenia. Niemniej jednak zdarzenia te wrastają z taką siłą w świadomość kolejnych pokoleń, że są odczuwane przez jego przedstawicieli jako własne. Postpamięć charakteryzuje zatem doświadczenie osób, które dorastały (lub dorastają) w świecie zdominowanym przez narrację odnoszącą się do czasu przed swoim narodzeniem. Termin „postpamięć” odnosi się przede wszystkim do doświadczeń dzieci ofiar Holocaustu, ale bywa używany również w odniesieniu do społeczeństw, które w jakimś momencie historii dotknęła zbiorowa trauma.

Tematyka ta stała się przedmiotem dociekań podejmowanych przez badaczy z bardzo zróżnicowanego kręgu dyscyplin. Owa różnorodność znajduje odzwierciedlenie w programie konferencji, która tym samym stanie się także forum wymiany i konfrontacji poglądów, doświadczeń oraz propozycji badawczych. Będziemy gościć 39 referentów reprezentujących najważniejsze polskie ośrodki naukowe.
Wykład inauguracyjny pt.: „Prospero i Kurz: w lustrze pamięci” wygłosi prof. dr hab. Joanna Tokarska-Bakir.
W sesji plenarnej referaty wygłoszą:
prof. dr hab. Jan Grosfeld - „Post-pamięć czy pamięć w tradycji żydowskiej i chrześcijańskiej”
dr hab. Katarzyna Jedynakiewicz-Mróz - „Pod ciężarem niemieckiej historii. Generacja wnuków wobec narodowosocjalistycznej przeszłości swych rodzin”
dr hab. Romana Kolarzowa - „Zwidy, majaki, powidoki czyli meandry postpamięci. Między Dominickiem Lacaprą a Giorgio Agambenem”
prof. dr hab. Anna Matuchniak-Krasuska - „Oflagi w pamięci indywidualnej i zbiorowej”.